9 million bicycles in Beijing

Ni hao!
Het is alweer een tijdje geleden, maar we leven nog. Er is in korte tijd al veel gebeurd. Een week geleden werden we nog wakker in een gertent in Mongolië en nu voelen we ons al helemaal thuis in ons hostel in Beijing.

Mongolië was heel bijzonder (nooit geweten dat er kamelen leefden!). En wie had nou verwacht dat Hannah, Yayla en Rosa nog eens paard zouden rijden en nog zouden blijven zitten ook. Niet dat we ze volledig onder controle hadden ( hoe hard we ook 'zhu' riepen en met ons hielen probeerden de paarden aan te sporen, ze deden toch voornamelijk waar ze zelf zin in hadden). De autorit naar de traditionele Mongoolse gertent was een attractie op zich. De goliath is er niks bij. Dachten op een gegeven moment dat de weg doodliep bij een rivier, bleken wij er mooi naast te zitten. We konden er niet overheen, we konden er niet onderdoor, we moesten er dwars doorheen! Verder hebben we de Mongoolse geschiedenis nog leren kennen in het national museum of mongolia in Ulan Bator. Toen was het tijd voor ons laatste treintraject vanaf UB naar Beijing.

In Beijing aangekomen verliep alles gesmeerd. Eerste avond al een leuk hostel gevonden voor de nachten daarna (voor de eerste nacht hadden we al een hotel geboekt) en heerlijk gegeten. Zoals een echte inwoner van Beijing betaamt, hebben we de stad per fiets verkend. De sfeer in de stad is gezellig en de mensen zijn over het algemeen heel vriendelijk. Je zou verwachten dat ze in zo'n wereldstad wel gewend zijn aan westerse toeristen, maar toch is er al meerdere keren aan ons gevraagd om met iemand op de foto te gaan of worden we achter onze rug om als celebrities vastgelegd.
Waar we meer rust vonden was op de Chinese muur. We hadden een tour geboekt via ons hostel, en die bracht ons gelukkig naar een deel van de muur waar weinig toeristen komen. Na een pittige klim hadden we het prachtige uitzicht dan ook zo goed als voor onszelf. Het was zwaarder dan verwacht, maar het was het zeker waard!

Net als bij de Russen hebben we ook bij de Chinezen al enkele rare gewoontes opgemerkt. Zo plassen en poepen kinderen gewoon op straat (kleine kinderen hebben zelfs een gat bij hun kont en kruis om gemakkelijk op elk moment hun behoeftes te kunnen doen). We hadden er wel al over gehoord, maar ongeneneerd op de grond spugen is hier heel gebruikelijk, zelfs op de grond van een restaurant. Bij het binnenkomen in een restaurant blijft de bediening vanaf het moment dat je de kaart krijgt totdat je bestelt aan je tafel staan, rustig bedenken wat je wilt eten is er dus niet bij. Ook lijkt tegen elkaar schreeuwen, ook al staan ze een meter van elkaar af, tot de gewoontes te behoren.

We hebben nog een paar dingen te bezichtigen in Beijing en dan gaat maandag ons avontuur verder,

Liefs van ons drieën.